Üçüncü hikaye, Tourette sendromlu bir cerrahı anlatıyor. Bu hikayeyi kesin okumanızı tavsiye ederim gerçekten çok ilginç. Dördüncü hikaye çocukluğundan beri kör olan bir adamla ilgili. Bu adam nişanlısının da ısrarlarıyla ameliyat olup görmeye başlıyor. Asıl hikaye de burada başlıyor. Türk filmlerindeki gibi "görüyorum, görüyorum" diye bağırmıyor, çünkü gördüklerini anlamlandırmakta zorlanıyor. Yıllarca nesneleri elleriyle tanımlamış bu kişi, bir üçgen gördüğünde onun üçgen olduğunu anlamıyor. Peki hikayenin sonunda ne mi oluyor? Virgil, görmeye alışamıyor ve günden güne sağlığı bozulup tekrar kör bir insan oluyor.
Beşinci hikaye bana o kadar da ilgi çekici gelmedi. Bu, rüyalarında sürekli çocukluğunu geçirdiği İtalyan köyünü gören ve orayı yıllardır görmediği halde tüm detayları ve gerçekliği ile resmeden bir ressam hakkında.
Bir savan olan harika çocuk Stephen Wiltshire hakkındaki altıncı hikaye de o kadar ilgi çekici değildi. Sacks'ın bu hikayede cevabını aradığı soru: "'Benlik' duygusuna sahip olmayan bir kişi sanatçı olabilir miydi?"
Ve son hikaye kitaba ismini veren, kendini Mars'ta bir Antropolog gibi hisseden otistik Temple Grandin. Temple'in hikayesini daha önce biyografisinin anlatıldığı filmde izlemiştim. Sacks'ın hikayesi de filmle paraleldi. Gerçekten ibreklik bir hikaye. Bu kitap çok eski olduğundan, Sacks bu hikayeyi tabii ki filmden önce yazmış ve bir anlamda Temple'ın tanınmasına katkıda bulunmuş. İzlemediyseniz Temple Grandin'in filmini izlemenizi öneririm. Temple rolündeki Claire Danes gerçekten çok iyi bir iş başarmış ve Altın Küre ödülü almış.
Sonuç olarak, bu tarz hikayeleri okumayı seviyorsanız tavsiye ederim. İyi okumalar...
